Ολική Eπαναφορά
Μια πόλη φοβάται
H άνοιξη πάνω από την πόλη μοιάζει με φάρμακο. Μοιάζει με ιώδιο για τις
πληγές που άνοιξαν ένα χειμώνα πάνω στο σώμα της και τώρα περιμένει τις
πρώτες ζέστες να στεγνώσουν. Ένας χειμώνας καχυποψίας, διαψεύσεων,
παρασκηνίου, ένας χειμώνας που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν χειμώνας
γιορτής, θα ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο. Που η πόλη θα συναντούσε τα
καινούρια ρεύματα, τις πρωτοπορίες της τέχνης, θα αντάλλασσε ιδέες, σκέψεις
και οράματα με την Ευρώπη. Αντί γι? αυτό βέβαια κλείστηκε ερμητικά στον
εαυτό της παρακολουθώντας ανήμπορη μια γιγαντιαία επιχείρηση ρεμούλας,
ανταγωνισμών, επίδειξης κόμπλεξ και αλαζονείας, από μια μεγάλη φιλόδοξη νέα
τάξη πολιτιστικών νταβατζήδων που ήδαν φως και μπήκαν, μύρισαν ψητό και
όρμησαν. Ένας παράξενος αυτισμός, μια παλιομοδίτικη βυζαντινή ίντριγκα, μια
συνομωσία ντροπής που σε πολλές περιπτώσεις τύλιξε στα πέπλα της και
ανθρώπους που τα δείγματα γραφής τους επί δεκαετίες κάθε άλλο παρά τέτοια
ήταν. Μερικά από τα καλύτερα παιδιά της πόλης βρέθηκαν στη δίνη του κυκλώνα
χωρίς να το υποψιάζονται, μοιράστηκαν τις ευθύνες μιας αποτυχίας μόνο από
την πρόθεση τους να βοηθήσουν την υπόθεση της Πολιτιστικής χωρίς καμία
προσωπική σκοπιμότητα. Πίστεψαν στην ιδέα αλλά δεν υπολόγισαν τους
ανθρώπους. Το ένα τέταρτο του ?97 τελείωσε, δυστυχώς με τους χειρότερους
οιωνούς και με ένα μεγάλο φόβο. Το φόβο να φορτωθεί μια ολόκληρη πόλη την
ανικανότητα μιας χούφτας επιτήδειων να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο και μια
διοργάνωση που μας άξιζε, που ήταν μέσα σε όσα μπορούσαμε και όσα θέλαμε. O
κίνδυνος τώρα πια δεν είναι στο αν θα πετύχουν ή θα αποτύχουν και οι
υπόλοιπες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, αν θα ολοκληρωθούν και πότε τα
έργα-φαντάσματα, αν θα βγάλει και ποια, πορίσματα ο εισαγγελέας. O κίνδυνος
για την πρώτη Ιανουαρίου του 1998 είναι η βαριά σκιά που θα μείνει στην
πόλη, η ταμπέλα που θα βαραίνει στο μέλλον κάθε σχέδιο μεγάλης διοργάνωσης.
Το παρελθόν που θα κυνηγάει γενιές ολόκληρες. Μια αποτυχία που θα έπρεπε να
χρεωθούν πενήντα άνθρωποι και μοιραία χρεώνεται μια πόλη. Στο εννιάμηνο που
μένει, στα σίγουρα δεν μπορεί κανείς να περιμένει το ρεφάρισμα. Αν κάτι
μπορεί να γίνει είναι το να σωθούν τα προσχήματα, να ανοίξουν οι πόρτες του
βασιλείου στους κατοίκους του και όπου χρειαστεί να πέσουν και μερικά
κεφάλια, πριν κατρακυλήσουν όλα στο λάκκο των λεόντων.
H ζωή την άνοιξη μοιάζει πάντα πιο αισιόδοξη. Στη Βασιλίσσης Όλγας 105, δεν
άνθισαν ακόμα άνθη. Τουλάχιστον ας μη μαραθεί και το χορτάρι._ Γ.Τ.